na het zand van zandvoort naar de treinen Amsterdam smoezen met twee geweldige mensen in de smoeshaan eten drinken en afscheid nemen de afscheidsmonologen nu in de theaters lijkt me moeilijk om ze te schrijven misschien nog moeilijker om ze voor te dragen we gaan kijken en ondertussen bedenken we er zelf een aantal tenslotte ben je is men zijn wij er elk moment mee bezig zoals de gevallen bladeren in de herfst vooral die van de populier volgens mij zijn de meeste al gevallen als ik mijn ogen sluit ruik ik ze nog wat hebben we er veel ‘huisjes’ van gebouwd met de hark en onze handen in vervlogen tijden waar we afscheid van hebben moeten nemen de rood witte paddestoel die op z’n zij ligt het plat gereden jonge egeltje dat even te voren nog als een dolle door de tuin liep de eekhoorn die tijdens z’n drukke werkzaamheden van hoe verberg ik in zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk walnoten die ik later toch niet meer terug kan vinden overleed door een onverwachtse val van een kauw met één van voornoemde walnoten tussen z’n snavel en nu afscheid nemen om te kunnen beginnen ik ken je nog niet eens geen idee waar je bent ik kan je niet bereiken toch heb ik het idee dat je bij me hoort dus voel ik een gemis ik wou dat je hier was praten proeven vrijen keuken bank en bed ik zou je koesteren gekoesterd worden en stil zijn van geluk
